Oliwa z geranium

Od trzech lat uprawiam w domu geranium, czyli pelargonię pachnącą. Ma świetny cytrynowy zapach i rośnie jak szalona. Przyszło mi do głowy, żeby ów zapach jakoś w kuchni wykorzystać. Nie mam jeszcze zestawu do destylacji olejków, ale w sumie mnie najbardziej interesuje wykorzystanie kulinarne, przyprawowej ziela, zatem postanowiłam, że jakoś przydałoby się owo geranium podać a nie tylko wąchać. Wymyśliłam, zatem, że zmaceruję rozdrobnione ziele w dobrej oliwie. Będzie do sałat, albo do smażenia... Zobaczymy - tak sobie myślałam. Można też przygotować marynatę na bazie takiej pachnącej oliwy - dumałam sobie dalej. Bez żalu ucięłam roślinie trzy szczyty (już zaczęła się rozkrzewiać!), prześwietliłam z liści (teraz lepiej rosną gałązki, które wcześniej nie miały już dostępu do światła!), posiekałam drobno i zalałam ciepłą oliwą w dużym słoju. Słój zakręciłam i podgrzewałam w kąpieli wodnej jeszcze przez godzinę. I tak przez trzy dni.

Autor: By Forest & Kim Starr, CC BY 3.0,
 https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=6185507

Miałam dylemat: jeść tę oliwę czy balsamować się nią? W procesie maceracji oliwa zyskała dość trwały zapach, który "ulokowany" na sałacie przywodził na myśl perfumy ;) Co prawda sałata zyskiwała na smaku, ale jak dla mnie zapach w potrawie był zbyt... kosmetyczny. No cóż... Potrzeba jednak czyni mistrza. Zabrakło mi już oleju kokosowego ze skrzypem, który używałam jako krem do rak i balsam. Na próbę posmarowałam ciepłą jeszcze oliwą dłonie, roztarłam ją aż do łokci i... REWELACJA! Szybko się wchłania, nawilża, wygładza, zmiękcza skórę i CUDOWNIE PACHNIE, zaś zapach sprawia, ze przez dłuższy czas czuję się świeżo i po prostu pięknie. Czy można chcieć więcej? Dla dojrzałej skóry (no cóż taki wiek) to prawdziwy balsam, aksamit, złoto w płynie.


Oliwa z geranium trafiła zatem do łazienki. Można jej użyć do całego ciała, także do twarzy pod makijaż. Co prawda nie nadużywam kosmetyków kolorowych (nie lubię i szkoda mi na to czasu), ale na moje potrzeby i użycie - ta oliwa to wynalazek doskonały. Jej skład (5% nasyconych kwasów tłuszczowych, 60–75% kwasu oleinowego, 14–18% kwasu linolowego, 10–18% kwasu palmitynowego, 2% kwasu linolenowego, 2% kwasu stearynowego, witamina E) plus zalety geranium (działanie antydepresyjne, immunostymulujące, przeciwzapalne, antyłojotokowe) oraz dobroczynne działanie na moją skórę sprawiły, że postanowiłam oliwę z geranium gościć już na stałe. Wszak materiał roślinny mam pod ręką i cały czas pięknie rośnie.

Tonik ogórkowy

Ostatnio polubiłam toniki octowe. Mają doskonały wpływ na moją cerę, ale nie wszystkie przyjemnie pachną, niektóre nawet... śmierdzą. Tonik ogórkowy do nich akurat nie należy - ma świeży ogórkowy zapach i ładnie wyrównuje koloryt dojrzałej skóry. Najlepiej przygotować go w sezonie ogórkowym, kiedy jest spory wybór świeżych warzyw, ale nie widzę przeszkód, aby choć na próbę zrobić taki tonik teraz. Początek jest zwyczajny - należy z ogórka zrobić klasyczny ocet. Następnie - wykorzystać powstały ocet do zrobienia maceratu.

Źródło: Iternet

Ogórkowe obierki (ekologiczne) lub pokrajany w plastry ogórek zalewany około 0,5 l wody, dosypujemy 2 łyżki cukru i na rozruch wlewamy dwie łyżki żywego octu jabłkowego. Słoik obwiązujemy ściereczką i odstawiamy w ciepłe miejsce. Mikstura zaczyna pracować i w ciągu dwóch-trzech tygodni fermentuje do octu. W tym czasie przynajmniej raz dziennie należy przemieszać materiał roślinny, żeby nie zaczął pleśnieć, bo musi być nakryty wodą. Kiedy ogórek opada na dno słoika a płyn ma wyraźnie kwaśny smak, odcedzamy go np. do butelki i jeszcze jakiś tydzień lub dwa trzymamy w cieple. Butelkę należy zakorkować kulką z waty - powietrze powinno jeszcze do octu docierać.

Po tym czasie, obieramy kolejny ogórek i ścieramy na tarce o grubych oczkach. Zalewamy go przygotowanym octem i przez tydzień poddajemy maceracji. To druga faza przygotowania toniku. Pozostaje już tylko przefiltrować nasz tonik i... użyć :)

Ja używam tego toniku nie rozcieńczonego, ale jeżeli ktoś ma wrażliwa skórę, powinien tonik rozcieńczyć zwykłą wodą w proporcji dla siebie najbardziej odpowiedniej. Tonik bardzo skondensowany można używać punktowo. Rozjaśnia, wygładza, lekko nawilża. Dla mnie - super :)

Ogródek na parapecie cz.1

Co prawda zima mija łagodnie, ale zawsze warto mieć pod ręką coś zielonego i zdrowego. Ci, którzy lubią sobie zbierać "dziczyznę" sezon mieli długi, bo w niektórych regionach jeszcze w połowie grudnia można było ciąć pokrzywę. Ci, co dziczyzny nie zbierają, zawsze mogą wejść do marketu i kupić sobie zdrowie posypane środkiem grzybobójczym albo innym dodatkiem gratis. Nie widzę jednak powodu, aby z owej "dziczyzny" rezygnować, ani, żeby kupować więcej niż jest to konieczne ;) We Wsiowej Kuchni postanowiono zatem, że obok tradycyjnego szczypioru i pietruszki posadzone będą dzikie rośliny, które chętnie widziane są w sałatach i jako przyprawy. Taka dawka zdrowia przyda się na tzw. przednówku, niezależnie od tego, czy w pobliskim sklepie można już kupić wszystko, czy jeszcze nie.

Na pierwszy ogień posadzona została cebula, która już w lodówce zaczęła puszczać szczypior. Taka cebulka nie jest już smaczna, ale karygodne byłoby wyrzucenie jej. Lepiej zainwestować w doniczkę, albo wykorzystać jakiś pojemnik, stary garnek czy wiaderko, nakopać trochę ziemi albo piasku, wsadzić cebule i podlać. Już po paru dniach można się cieszyć piękną zielenią i świeżym smakiem szczypiorku! W miarę zamierania cebul, podmieniamy je na "świeże" - w ten sposób bez przerwy mamy do dyspozycji nowiutki i pyszny szczypiorek.

Następnie posadziłam pietruszkę korzeniową. Zakupiona na targu, świeżo kopana, z maleńkimi zielonymi odrostami naci - natychmiast ruszyła do boju. Pietruszkę można sadzić gęsto, chodzi nam przecież o nać a nie korzeń. Ktoś, kto ma ogród i uprawiał pietruszkę naciową albo kędzierzawą, może kępkę lub dwie wykopać, przesadzić do doniczki i również cieszyć się smakowitą nacią. Jeżeli pogoda sprzyja, warto także zaadoptować kępę szczypiorku :) Na nać pietruszki będę musiała jeszcze trochę poczekać, ale nie szkodzi. Aktualnie rosół posypuję... rzeżuchą :)

Nie wiadomo dlaczego pieprzycę siewną, czyli rzeżuchę sieje się tuż przed Wielkanocą - przecież warto ją jeść cały rok! Zimą jest to warzywo obowiązkowe, bardzo zasobne w witaminy i sole mineralne. Rzeżuchę wystarczy wysiać na mokrej wacie ułożonej na spodku lub miseczce, po paru dniach wyrośnie zielona kołderka idealna do twarożków, jako posypka do zup i ziemniaków.

No i jak sugerowałam wcześniej, we Wsiowej Kuchni nie zrezygnowałam z dzikich roślin, z którymi zaprzyjaźniłam się w zeszłym roku. Do doniczki trafiła między innymi babka lancetowata (będzie służyć jako dodatek do zup i sałat). Już widać pierwsze młode listki, które niedługo chętnie sobie zjem ;)

Do dwóch doniczek adoptowałam także czosnaczka pospolitego. W miarę możliwości zbieram jego świeże listki (zimowe) podczas wędrówek ze Wsiowym Psem, ale przecież nie zawsze jest okazja do wędrowania. Ponieważ pesto z wiosennych zbiorów jeszcze mam, zatem do jajeczka wystarczy mi te kilka listków z własnej doniczki. Na razie pozwalam czosnaczkom rosnąć, bo dopiero niedawno trafiły do doniczek i trwa "okres ochronny". Niech wzmocnią się i rosną zdrowo.

Na balkonie mam jeszcze doniczkę z kurdybankiem kwitnącym na biało i fioletowo. Pozwalam mu spokojnie zimować, bo w zeszłym roku zaopatrzyłam się w sporą ilość mrożonego ziela - do wiosny wystarczy. Świetny jest do sosów, mdłych zup, pieczarek a suszony pięknie aromatyzuje pieczywo na zakwasie - warto go zatem po prostu mieć.

Na dziś tyle :) Ciąg dalszy nastąpi :)