Makaron czy kluska?

Kupuję gotowe makarony - i owszem. Dzięki temu oszczędzam masę czasu, bo poza domowym kucharzeniem pracuję zawodowo i zajmuję się wieloma innymi sprawami ;) Uwielbiam jednak domowy makaron, który w moim rodzinnym domu po prostu nazywany był... kluskami. Zatem robiło się kluski, niekiedy na zapas. Makaron zaś... kupowało się w sklepie. Kluski jednakże bywały różne. A zatem były kluski z makiem, kluski śląskie, pyzy, pampuchy - kluski na parze, kluski lane, kluski zacierki i kładzione. Nawet kopytka to były kluski. 

Ponieważ lubię eksperymenty, moje domowe kluski bywają bardzo różne - zależnie od tego, jakimi dodatkami do nich akurat dysponuję albo, ile czasu mogę poświęcić na ich przygotowanie. Sądzę, że warto testować smaki i różne rodzaje klusek - codzienne zupy zyskują na tym wiele a niekiedy z codziennego dania stają się daniem... odświętnym :) Nudne naleśniki pokrojone w paski jako dodatek do rosołu potrafią bardzo uatrakcyjnić obiad.

Szczególnie polecam makron czy kluski szpinakowe, pomidorowe, z kurkumą, pokrzywą, sokiem z buraka, razowe, z dodatkiem mąki gryczanej, z mączkami ziołowymi, pokruszonymi wodorostami, z mączką grzybową, Podstawowy przepis na dobre ciasto makaronowe  mówi o 4 jajkach na 0,5 kg mąki. Z dodatkiem szczypty soli i 2-3 łyżek wody wyrabia się z mąki i jajek twarde, gładkie ciasto. Dodanie suszu wymaga dodania kolejnej łyżki wody, dodanie zaś soku lub przecieru - eliminuje z przepisu wodę. Dodatek mąki np. gryczanej, jaglanej, ryżowej zwiększa liczbę użytych do przygotowania makaronu jajek.  

Kolorowy, inny niż fabryczny, makaron dobrze wysuszony i ładnie opakowany może być doskonałym prezentem dla łasucha. Myślę, że warto to wziąć pod uwagę szczególnie teraz, w okresie przedświątecznym. Najlepiej jest pakować makaron w opakowania zawierające 100-250 gramów suchego produktu na jedno użycie dla 1-3 osób - zależnie od dania, jakie chcemy przygotować. Pamiętać też trzeba, że taki domowy makaron nie "rośnie" aż tak bardzo w gotowaniu jak ten fabryczny, ale za to jest sycący.

A zatem warto od czasu do czasu zakasać rękawy i wspomagając się maszynkami do wałkowania i cięcia makaronu przygotować kilka porcji domowych klusek. Polecam.

Sos z lakówki ametystowej do wieprzowiny

Kolejna leśna niespodzianka! Pod dębami napotkałam lakówkę ametystową i oczywiście zapragnęłam spróbować, jak smakuje. Nigdy jej wcześniej nie jadłam, bo jeżeli spotykałam ten barwny grzybek to malutki sztuk jeden a tym razem zebrałam go blisko 30 dkg. Zatem będzie obiad. 

Lakówki zbierałam z duszą na ramieniu, bo byłam na terenie dzików a Wsiowy Pies - o dziwo - chodził tuż przy nodze. Dziki musiały być zatem bardzo blisko, ziemia było świeżo zryta i miejscami pachniało chlewikiem. Jednakże nie mogłam zostawić takich ślicznych grzybów w lesie i tak po prostu zwiać.  

 

Po powrocie do domu oczyściłam grzyby, opłukałam i zdecydowałam się przygotować sos. Wegetarianie nie będą zachwyceni, bo do tego sosu potrzebny jest tłusty rosół z gęsi, ale sądzę, że i wywar z warzyw byłby niezłym rozwiązaniem.

Sos z lakówki ametystowej

300ml tłustego rosołu z gęsi

lub

300ml chudego rosołu

1 łyżka stołowa tłuszczu wygotowanego z gęsi

ok. 30 dkg oczyszczonej lakówki z trzonami

1/2 cebuli średniej wielkości

trzy łyżki stołowe śmietany 12%

ząbek czosnku

1-2 Łyżki mąki

1/3 szklanki wody

sól, pieprz zielony

2 łyżki stołowe siekanej naci pietruszki

Cebulę posiekać. obsmażyć na łyżce oleju lub gęsim smalcu, dodać grzyby, posolić i dusić wszystko razem kilka minut. Dolać rosół, dodać czosnek, pieprz i dalej gotować do miękkości grzybów. Następnie zaprawić sos mąką wymieszaną w 1/3 szklanki wody, jeszcze zagotować. Zestawić garnek, do gorącego sosu dodać śmietanę, dokładnie wymieszać i wsypać nać pietruszki. Podawać do dań z wieprzowiny i warzyw gotowanych na parze.

Pyszna sprawa :) Smacznego :)

Gąsówka fioletowawa w marynacie

 

Wysypało trochę gąsówką fioletowawą w okolicy, trzeba zatem korzystać z okazji. To grzyb, który łatwo jest rozpoznać z powodu nietypowej barwy, no i jest smaczny - można go dusić, smażyć i marynować. Część takich starszych okazów i te nieco połamane (niestety) obgotowałam, posiekałam i zamroziłam na zaś. Te zgrabne, młode i ładnie wybarwione postanowiłam przygotować w marynacie. Do suszenia nie bardzo się nadają, bo podobno są wtedy nieszczególne w smaku - nie wiem, nie próbowałam ich suszyć. Może innym razem, jeżeli jeszcze znajdę jakieś miejsce gąsówki.

Gąsówka niestety traci swą jakże atrakcyjną barwę podczas gotowania. Wciąż jednak ma inny kolor i wygląd niż grzyby zwane szlachetnymi, które zazwyczaj marynujemy jesienią. Sądzę, że tak czy inaczej uda się zaskoczyć gości podając na stół grzyby bladofioletowe, dekorując nimi półmiski i podając jako zakąskę. 

Gąsówka fioletowawa w marynacie

Kilkanaście kapeluszy młodej gąsówki

Zalewa:

180g - 200g (małe opakowanie) musztardy sarepskiej lub miodowej

1/2 szklanki domowego octu jabłkowego

1/2 szklanki wody

3 łyżki stołowe culru

1/2 łyżeczki soli

1/2 łyżeczki gorczycy

5 ziarenek pieprzu

Grzyby obgotować i odsączyć z wody na sicie. Przełożyć je do małych słoików, takich na jedno użycie. Z podanych składników ugotować zalewę, w razie potrzeby dolać wody lub octu, przyprawić i gorącą zalać grzyby. Słoiki zakręcać i pasteryzować.

Grzyby w occie muszą odstać kilkanaście dni, żeby były gotowe do spożycia i przeszły marynatą. Na zimową kanapkę będą idealne i na pewno umilą niezbyt sprzyjające czasy. Pamiętajcie jednak, że jeżeli ktoś boi się, że gąsówki nie rozpozna a jej kolor bardziej go straszy niż zachęca i w ogóle ktoś ma jakąś obawę - niech gąsówki po prostu nie zbiera, zostawi ją w lesie i doceni urodę. Ta zasada dotyczy zresztą wszystkiego, co zbieramy, nie znamy a jest dziko rosnące.